Wpis 4

   Sen. Czasami straszny ,a czasami piękny. Ten. Był jak najbardziej nie miły. Latałam nad moimi przyjaciółmi na cmentarzu. Płakali. Wpatrywałam się w nagrobek ,a na nim było:

Amalia Sawa

Ur.1997 Zm.2013

Zawsze zostanie w naszych sercach.

   Nagle na cmentarz wbiegł Peter. Zły.

-Chrzanić to!-krzyknął-Co wy wyrabiacie?!

   Podszedł do nagrobka i szybkim ruchem nogi strącił piękne kwiaty pewnie przyrządzone przez dziewczyny.

-Ami żyje!-krzyknął

-Peter ,przestań!-krzyknęła Alexy i otarła szybkim ruchem łzy ,które i tak po chwili przyozdobiły jej twarz.

   Chciałam teraz podejść do niej i powiedzieć "Nie smuć się" ,ale nie było mi to dane... Szybko chłopacy podbiegli do Petera i przygniotli do ziemi.

-NIE PRZESTANĘ! AMI ŻYJE!!!-krzyknął

-Pogódź się wreszcie z rzeczywistością ,Peter!-krzyknęła Mei

   Po moich policzkach spłynęły łzy. Nie chciałam by się kłócili. Chciałam krzyknąć. Chciałam pokazać im ,że żyję... Ale nie żyłam.

   Obudziłam się zlana potem. Usiadłam na łóżku i zaczęłam głośno oddychać. Wytarłam czoło i spojrzałam na okno. Była noc. Obróciłam głowę w stronę zegara. Trzecia pięćdziesiąt. Wstałam i podeszłam do okna. Usiadłam na parapecie i wpatrywałam się w gwiazdy. Dotknęłam ręką szyby. Gwiazdy. Przepiękne. Chciałam być kiedyś jedną z nich. Tak błyszczeć na niebie... Otworzyłam okno i po chwili poczułam zimne powietrze. Wychyliłam się.

-Bring me to life...-wyszeptałam.

   Wyszłam i zaczęłam chodzić po parapetach. Nagle w jednym oknie zauważyłam naszą grupę. Spała ,choć... Nie! Dragneel nie spał. Zauważył mnie w oknie i podszedł do niego. Otworzył go ,a je poczułam silną moc wypychającą mnie.

-Co ty robisz?!-krzyknął.

   Puściłam się. Szybko złapał moją dłoń.

-Bring me to life.-powiedziałam.

   Widziałam jak moja dłoń ześlizga się z jego. Nagle pojawiłam się obok niego. To było nie spodziewane.

-Cię chyba pogrzało.-wyznał

-Może.-wyszeptałam

   Szybko odwróciłam się. Nie czułam się zbyt pewna by spojrzeć mu w oczy. Spuściłam głowę i wyszeptałam nie zrozumiałe słowa ,po czym pobiegłam do pokoju. Jak do niego weszłam ,zamknęłam drzwi ,po czym opadłam na podłogę. Schowałam twarz w dłoniach i zaczęłam płakać. Nawet nie wiem dlaczego. To wszystko jest takie... Nie wiem.

-Ami?-odezwał się-Dlaczego tam byłaś?

   Nie odpowiedziałam mu. Sama nie wiem.

-Ami?-powtórzył-Dlaczego tam byłaś?

   Znów odpowiedziała mu cisza. Wstałam i otworzyłam drzwi. Przede mną stał i patrzył na mnie ,ale ja uciekałam przed jego wzrokiem. Po chwili jednak przytuliłam się do niego i znowu zaczęłam płakać.

-Ha?-zdziwił się.

   Otarłam łzy i spojrzałam na niego.

-Miałam koszmar...-wyszeptałam

-Hmm? Jaki?

-Śniło mi się... Że... Że... Ja... Umarłam...

-Ami... Ej no przecież to tylko koszmar.

-N...No tak... Alee...

-Nie martw się ,nie umrzesz.

-O...Okej

-A teraz idź spać.

-Jasnee...

   Puściłam go i uśmiechnęłam się. Szybko weszłam do pokoju i położyłam się do łóżka. Nie ,ja nie zasnę... Wzięłam mój rysownik (Ej a skąd on się tam wziął?) i ołówek oraz zaczęłam rysować. Sama nie wiem co. Choć. No nie. Nie wiem.

CDN...